E E N J A A R

M E E L E V E N

Morgen is het een jaar geleden dat Wick is overleden.

Vandaag zijn we met Nathalie, kinderen en kleinkinderen van het Hospice naar de Begraafplaats gelopen.
Met mooi weer en  door een prachtige natuur, ieder met zijn eigen gedachten en herinneringen, maar ook delend met elkaar.
We hebben bloemen en stenen  op het graf gelegd en een kaars aangestoken, en zo stonden wij daar met elkaar, in verbondenheid, bij onze zoon.

Via kaarten en telefoon  was ons al duidelijk geworden dat mensen ook nu mee ons meeleven, en thuiskomend bleek dit ook weer via de E-mail.

In het bijzonder trof ons het bericht van Theresa uit India, die een tekst van een onbekende schrijver meestuurde.

“Wat bij ons blijft is een stilte, een stil verdriet, een verlangen naar nog een dag, een woord, een aanraking.

Wij kunnen niet begrijpen, waarom hij ons zo vroeg verliet, of waarom hij ging voordat wij zover waren om vaarwel te zeggen.
Maar beetje bij beetje, beginnen wij niet zijn dood te herinneren, maar zijn leven.
En dat zijn leven ons herinneringen  geeft, die te mooi zijn om te vergeten”.

Onze hartelijke dank en groet voor iedereen dit op ons betrokken is.
Gré en Wim